Notities bij deze reis
Notities bij deze reis |
|
| De parken | Leven in de VS | Autorijden | Hotels | Restaurants | Fotografie | Positief | Vermeldingen |
|
De Nationale Parken van de VS kunnen tot de wereldwonderen gerekend worden: ze beschermen de mooiste en meest spectaculaire gebieden van de VS. Elk park heeft een bezoekers centrum waar je informatie van hoge kwaliteit vind over het onderwerp van het park maar ook shows, toeren enz. en een winkel. Speciale aandacht wordt gegeven aan kinderen. Omdat we van plan waren een aantal van deze parken te bezoeken kochten we het paspoort: kost 50 USD maar is dat zeer waard. We stelden verder vast dat een aantal kleinere sites door de Park Service worden bestuurd hoewel we dat niet hadden verwacht. De Hubbell Trading Post is een voorbeeld, maar er waren er meer. Wanneer we er zo een tegenkwamen bespaarde het paspoort ons ook daar de toegangsprijs. |
 |
Het is droog en warm op de meeste plekken. Toch aangeraden een wolletje mee te nemem een een regenjasje: op grote hoogte is het winderig en kan het koud zijn. Kamers, restaurants, autos etc. zijn geklimatiseerd, soms te veel, wat betekent dat het goed is dat licht jasje of pulletje mee te nemen als je gaat uit eten, al was het maar voor de tocht... Wij hebben verschillende keren gevraagd om een andere tafel omdat er teveel air conditioning tocht was. Maar dat is uiteindelijk niet zo erg.
Het is Engels, maar de woorden hebben andere ladingen; het lijkt op voedsel, maar het is iets anders; het ziet er uit als een auto, maar het is een kar; ze zeggen "entrée" maar ze bedoelen hoofdschotel; enz, enz. Het is cultureel soms erger dan links rijden, maar het is ook zeer interessant en er zijn veel goede kanten (niet altijd op het eerste zicht te vinden!).
Heb altijd je zak vol met één-dollar biljetten: tips geef je vaak. Bijvoorbeeld de jongen die je valiezen draagt, de butler die je wagen in de parkeergarage rijdt, en natuurlijk bij elke maaltijd in een restaurant.
Er is aan alles veel meer expliciete keuze: je wil X, en men vraagt je dan onmiddellijk "X met a, met b, met c, of op z'n Y?". En dan sta je daar te denken, en je weet zelfs niet wat a, b, c of Y in feite is. Bijvoorbeeld bij het ontbijt: "Would you like toast with your eggs?" "Yes, please." "Would you like plain, rye, wheat or wholemeal?" "Euh..."
Maar dat is de charme van het reizen!
De gemiddelde Amerikaan belt nooit internationaal en kan je dus ook niet vertellen hoe het te doen. De hotel operator weet het soms wel, maar is ook even vaak niet te verstaan omdat het een Mexicaan, een Chinees of een Rus is... Vanuit een kamer: eerst 9 draaien om uit het hotel te geraken, dan 011 om buiten de VS te zijn, dan 32 voor België enz. Het is de 011 die verwarrend is.
Best is een telefoonkaart ("Calling card") te kopen. Die zijn voorbetaald. Je steekt ze niet in de telefoons, ze hebben een lang codenummer dat alleen zichtbaar wordt na aanschaf en verwijdering van de verpakking. Je belt dus eerst naar de firma, dan tik je het codenummer in van de kaart, en dan het telefoonnummer waar je naar wilt bellen. Dat kan tot 36 cijfers zijn in totaal! Maar je kan zo'n kaart bij elke telefoon gebruiken.
Lokaal telefoonverkeer is gratis (niet vanuit een hotelkamer natuurlijk), maar "long distance" is vrij duur. En wat zij "long distance" noemen kan zeer kortbij zijn! Bijvoorbeeld naar Bebo in San francisco bellen vanuit de luchthaven is "long distance". Nu is dat bij ons waarschijnlijk ook al een andere zone.
GSM: aan de Californische westkust is er nu GSM sinds een tijd. Maar de VS heeft 1900MHz in plaats van de 900 of 1800 die de rest van de wereld gebruikt. Je moet dus een "triband" hebben of een GSM ter plaatse huren.
Je betaalt altijd 10-25% meer dan de aangeduide prijs wegens lokale belastingen enz. die nooit inbegrepen zijn. Een kamer wordt voorgesteld als "85$", dan komt daarbij 3.54% General Excise Tax en 6.16% Occupancy Tax en wordt de rekening dus 94.7 USD wat dan 10% duurder is dan je gedacht had!
Ga je eten, en zie je geroosterde zwaardvis voor "35$", dan komt daar 6% staat tax bij en dan moet je daarboven nog de dienst betalen, 15%, en kom je dus 42.66 USD lichter naar buiten in plaats van 35. Er zijn tabelletjes voor het berekenen van de 15% dienst.
Deze manier van rekenen betekent ook dat er nog altijd met 1¢ munten gewerkt wordt.
Vogels, zeehonden, herten, beren, wasberen, enz. En ook wat slangen. Oppassen met beren.
Iedereen volgt stipt de snelheidsbeperkingen. Men rijdt snel maar gedisciplineerd. Autowegen hebben vaak ten minste 4 rijstroken in elke richting, in de steden meestal 5 en soms 6. De strook heeft geen belang: de linkse gaat niet altijd sneller dan de rechtse. Op- en afrijden is soms moeilijk, vooral omdat de oprit voor de afrit komt, niet zoals bij ons waar je eraf kan voor de anderen erop komen.
Bij wegvernauwingen verdwijnt de RECHTSE strook, niet de linkse (dom, maar het is zo).
In California (maar niet in alle andere staten) mag je bij het rode licht rechts afslaan als je eerst stopt en voorrang geeft aan het verkeer van links ("right on red after stop"). Er wordt dan ook van achter je getoeterd als je in de rechtse file staat om rechts af te slaan, maar zoals een goede Europeaan wacht tot het licht groen wordt.
De lichten staan aan de andere kant van het kruispunt. Dat is wel goed, want het betekent dat je ze altijd goed kan zien (je moet niet omhoog kijken en je nek pijn doen), maar je moet er wel op letten, omdat het op het eerste zicht kan lijken alsof er geen lichten zijn.
Waar minder verkeer is zijn de kruispunten "four-way stops". Dat betekent dat je in alle geval moet stoppen bij het stop-teken, en dan moet je voorrang verlenen aan ALLE autos die vóór jou bij het kruispunt waren aangekomen, of ze nu van links, van rechts of als tegenliggers kwamen. Zogauw die allemaal weg zijn is het jouw beurt en moeten de anderen wachten. Dit niet naleven wordt onmiddelijk met getoeter berispt.
Straten worden enkel met de naam aangeduid, zonder "street" erachter. Het restaurant is dus "op de hoek van University en Clayton". Aan elk kruispunt hangt de naam van de kruisende straat goed zichtbaar boven het kruispunt. Veel beter dan bij ons.
Je moet soms wel plaatjes lezen: "No right turn", "Right lane must turn right" enz, omdat ze niet onze verkeerstekens hebben.
De weg wordt aangeduid door nummers en windrichtingen, niet door plaatsnamen. Bijvoorbeeld: om van Antwerpen naar Diest te rijden zeg je bij ons dat je over Lier en Aarschot rijd, maar in de VS neem je de België-10 oost, de 223 zuid, dan de interstate-314 oost en dan de België-2 noord. Als je dus de wegennummers niet kent, geraak je nergens...
Autowegen en grotere wegen hebben even nummers voor oost-west en oneven nummers voor noord-zuid.
Bijvoorbeeld: je rijdt de San Francisco luchthaven uit, en je verwacht te zien: San Francisco (naar rechts) en San Jose (naar links). In plaats daarvan zie je "101 North" en "101 South". En dan grijp je naar de kaart en veroorzaak je een verkeersopstopping.
Benzinestations zien eruit zoals bij ons. Maar in vele gevallen moet je eerst betalen voor je kan opvullen. Kredietkaarten kan je wel in de meeste pompen steken. Verder beginnen ze maar te pompen nadat je een hendel naar boven haalt (waar het pistool op rustte), de slang afhaken is dus niet voldoende!
Een gallon is 3.78 liter. Vul op waar je kan, er zijn minder benzinestations zichtbaar dan je zou denken!
Omzetting van verbruik tussen liter/100km en miles/gallon: deel 236 door het getal. 9 liter/100km --> 236/9 = 39.3 miles/gallon; 20 miles/gallon --> 236/20 = 11.8 liter/100km
Totaal van onze reis was over 4500 km.
Kamers zijn altijd zonder ontbijt en altijd voor twee tot vier personen voor dezelfde prijs (er zijn enkele zeldzame uitzonderingen). Dat betekent bijna altijd een ruime kamer met twee grote, komfortabele dubbele bedden, een badkamer maar eerder zelden een minibar. De kamers zijn zeer gestandardiseerd, maar veel beter dan bij ons alhoewel natuurlijk totaal zonder charme. De douchekop is bijna altijd vast aan de muur. Soms heeft de badkraan maar één instelling: de temperatuur, maar het debiet kan je niet regelen. Sommige lavabos hebben dubbele kranen waarvan de ene anders draait dan de andere (de onze draaien altijd open naar links en dicht naar rechts).
Er is vaak een koffiezetapparaat en koffie, erg gemakkelijk. Let wel op de kleur van de koffiezakjes: rood is echt, groen is gedecaffeïneerd!
In grote hotels kan je meestal het raam niet openen en er zijn er waar je de air conditioning niet kan afzetten (zeldzaam). De kamerdeur sluit zich snel en automatisch (sleutel dus altijd bij hebben). Vaak krijg je zò twee sleutelkaarten, maar soms moet je het vragen.
Grotere hotels hebben soms een parkeergarage waar je zelf niet in mag rijden maar je auto aan een butler moet afgeven, zogenaamd "Valet Parking". Dit geldt ook voor sommige restaurants. Vraag de prijzen.
De gelijkvloerse verdieping is 1 (één, niet nul), en de eerste verdieping is dus 2. Dat maakt het gebruik van de lift wat onwennig.
Alle wekkers zijn 12 uur, dus AM/PM, en je moet dus wel erop letten hoe je het wekuur instelt om je niet met 12 uur te vergissen!
Er is een verschil tussen de receptie, de kamerdienst en de "bell desk". Ik (R.) heb nog altijd niet uitgevist wat je aan wie moet vragen, maar ze vertellen het je wel. In kleinere motels is het allemaal wel simpeler.
Dit is natuurlijk het grote probleem. MacDonald's is identiek als bij ons. Maar...
We kochten een picnic box (cooler, zeer goedkoop!) en lieten die bij het einde van de reis bij onze vrienden achter. Vooral voor drank is dat een goed idee. IJs vind je overal. Koffie is beter geworden de laatste jaren, maar is veel minder sterk dan bij ons. Koop je oploskoffie om bij te voegen of om 's ochtends koffie te maken in de kamer, let er dan op dat de potten met een rood deksel de echte koffie bevatten en die met een groen deksel gedecaffeïneerd zijn!
Zal je best ergens in een "diner" gaan eten, hoe volkser hoe beter, tenzij het hotel een redelijk restaurant voor ontbijt heeft. Soms kan dat zeer goed zijn, maar dan ook vaak duur! (we betaalden eens 32 USD voor porridge)
In diners krijg je pannekoeken of eieren of cereals. Spek met eieren en gebakken aardappelen is niet te versmaden 's morgens, als je dan geen middagmaal eet. In de volkse diners is het ook erg gemoedelijk: wat ons lijkt als over-emotioneel is voor hen gewoon, de diensters zijn normaal erg vriendelijk, en als je iets speciaals wilt, dan maken ze het voor je. Geen vrees hebben om iets te vragen dat niet op het menu staat!
We weten niet wat te zeggen. Sloegen we meestal over, omdat we 's middags vaak in het midden van een etappe waren, of we aten een slaatje als het te krijgen was. Niet gemakkelijk tenzij je junk-food wil eten of veel tijd spenderen.
Dit kan ZEER goed zijn, als je maar weg blijft van de restaurant-ketens. Het is soms niet zo goed te zien of het een keten is. Een goed restaurant is best te herkennen aan wat voor volk er zit. Het is niet altijd duidelijk waar restaurants zijn: de mensen rijden altijd met de auto, zodat elk goed restaurant ook een grote parking nodig heeft en dus meestal ofwel ergens ver zit ofwel verscholen steekt in een gebouw met ondergrondse parking. De restaurants verbonden aan de park lodges zijn in het algemeen goed.
Er zijn zeer goede wijnen!
Op het menu zie je een lijst "Entrees". Dit zijn hoofdschotels, niet voorgerechten (="starters")!
Dit was onze eerste reis geheel met digitale fotografie. Het betekende zorgvuldig overdragen van de beelden naar de harde schijf van de computer, elke avond. Robert's laptop was daarvoor beschikbaar maar voor deveiligheid werd ook een kopie gemaakt op een iPod.
Robert's camera was nieuw, en zo sijn er dus wat fouten gemaakt. Zie de techie pagina
Er zijn heel wat positieve kanten aan de VS:
De kaarten werden gescand uit deze bronnen: