Parken in het Zuid-Westen van de VS 2002-05-13 to 27: het verhaal

Maandag 13  —  Aankomst in Las Vegas

Robert was in Honolulu voor de Algemene Vergadering van het International World Wide Web Conference Committee (waarvan hij oprichter is en huidig schatbewaarder).  Dit gaf gelegenheid voor een pauze om weer eens naar de parken te gaan die hij 20 jaar geleden bezocht (mei 1982).  Susan vloog van Genève naar Los Angeles en vond Robert daar in de late namiddag.  Zij won 9 uur en hij verloor er 3.  We vlogen dan samen naar Las Vegas, vanwaar de reis begon.

We landden laat in de avond in Las Vegas, maar zonder Susan's bagage!  We namen de shuttle bus naar het Aladdin hotel.  We wandelden wat rond, vonden een Arabisch "dorp" compleet met avondhemels (overdekt) en aten in een Mexikaans restaurant.  Waarom niet, alles is hier hi-fi namaak.

Er was stress wegens de ontbrekende bagage:  kwam die niet op tijd aan, dan konden we niet verder.  Maar alle hotels waren gereserveerd en sommige hadden geen kamers op andere dagen.

Dinsdag 14  —  Las Vegas - Grand Canyon

Susan's bagage kwam gedurende de nacht, dus is alles in orde!  We huren een auto van Avis omdat die een bureau hebben in het hotel.  Dit neemt tijd omdat de man aan de balie voorkeur geeft aan de telefoon en vaak weggaat.  Eindelijk rijden we weg, maar het is niet vroeg.

Eerste stop is bij een Safeway supermarkt waar we een koelbox kopen en wat spul voor een picnic.

We stoppen in Boulder City en een beetje verder aan de Hoover Dam.  Er is hier een tijdzone grens, maar Arizona gaat niet naar zomertijd dus is het nog dezelfde tijd als inCalifornia en Nevada.  Wegens veiligheidsmaatregelen kan je niet meer over de dam rijden en hem ook niet bekijken tenzij je de auto in een (dure) garage parkeert.

We volgen dan route 40 door Kingman en in Williams gaan we noordwaarts met 180 tot Grand Canyon.  Omdat de canyons zich vormden in een plateau, kan je niet zien waar ze zijn.  Het omliggende landschap is plat en oninteressant.

We komen aan de poort van het park en kopen er de National Parks Pass voor 50 USD.  Hiermee kunnen we alle parken in voor een gans jaar.  We bereiken de Maswik Lodge voor zonsondergang.  We nemen een kijkje over de rand.  Er zijn hier California condors!  Een oppasser heeft een toestel waarmee hij signalen opvangt via radio van de tags die de condors dragen.  De vogels werden maar onlangs in het wild losgelaten.

Het is niet langer mogelijk langs de rand te rijden met je eigen auto:  je moet de bus op.  Maar die zijn er elke tien minuten, dus je kan gemakkelijk op- en afstappen waar je wil.  We maken een rit naar verschillende uitkijkpunten.  We zien de zonsondergang bij Hopi point, maar die is niet spectaculair omdat er geen wolken zijn.

We hebben een raar avondmaal in het Maswik cafeteria, het slechtste dat Robert ooit in een park had.  De air conditioning staat zo hard dat eten hier onprettig is door de koude wind.  Robert staat erop een glas te krijgen om zijn bier te drinken.  De juffrouw zegt dat er alleen "plastic glazen" zijn, maar ze brengt uiteindelijk toch een echt glas.

Terug in de kamer openen we de fles Australische wijn die Allan aan Robert gaf in Honolulu, maar het is een zoete dessertwijn.

Woensdag 15  —  Grand Canyon - Holbrook

We gaan weer naar de rand.  Muilezels staan klaar om je naar beneden te vervoeren.  Ontbijt van eieren, ham, aardappels, fruitsap en "koffie" in het hotel El Tovar.  Dit is goed (El Tovar was Robert's eerste keuze maar had geen kamers vrij).  In de touristenboetiek kopen we onze prentkaarten.  Er zijn veel Indiaanse juwelen.  Een design genaamd "man in the maze" is erg mooi en Susan zou het wel willen als het in de vorm van een hanger bestond in plaats van een gesp.  We wandelen terug langs de rand, stoppen bij Lookout Studio.  Plots beseft Robert dat we ons moeten haasten als we onze vlucht over de canyon niet willen missen.  We verlaten het hotel, rijden snel naar Tusayan waar het vliegveld is en komen aan met meer dan tijd genoeg.  Het vliegtuig is een De Havilland Twin Otter, gelijkaardig aan wat Robert ooit nam naar Los Alamos, maar met grotere ramen en 19 zitplaatsen.  We zitten in de eerste rij (Robert boekte deze vlucht een lange tijd geleden).

De vlucht is de moeite waard:  spectaculaire zichten en een gevoel van hoe groot de canyon echt is.  Het gaat over de noorderrand en dan weer terug.

't Is nu bijna middag; we rijden terug naar het park, tot de rand en dan oostwaards naar Desert View waar de Wachttoren is.  Hier eten we een slaatje, maken fotos en verlaten de canyon via route 64, stoppen bij Little Colorado Gorges, en rijden dan naar beneden via 89.

We stoppen in Wupatki, en rijden door het ganse park.  Erg interessant.  Dit verwijderde ons van route 89: om er terug op te geraken gaan we door Sunset Crater park.

We vermijden Flagstaff, gaan terug naar 40, door Winona.  Voor Winslow slaan we af om Meteor Crater te zien wat een privé park is.  Er zijn veel pochende panelen langs de weg, een ervan zegt: "Prototype voor alle inslag kraters".  Het bezoekers centrum is veel verbeterd sinds Robert hier laatst was in 1982.  Er is veel informatie over geologie, vergelijkingen met andere inslag kraters op aarde.  Er is zelfs een simulator waar je de grootte, snelheid en gewicht van je meteoriet kan kiezen en dan zien wat er zou gebeuren als er zo een viel (voor een bepaalde keuze wordt de ganse aarde vernield!).

Uiteindelijk komen we aan te Holbrook.  Bij toeval is de Adobe Inn hetzelfde Best Western motel waar Robert eerder logeerde.  Er is overigens niet veel keuze in Holbrook.  De "stad" heeft blijkbaar van haar activiteit verloren:  sommige huizen zien er verlaten uit.  Gelukkig is er een goed restaurant juist naast het motel.  We genieten van het maal en de omgeving.

Donderdag 16  —  Holbrook - Gallup

We vertrekken op ons gemak, gaan Petrified Forest binnen aan het zuiden.  Er is een speciale toer met een parkopzicht(s)ter.  Ze neemt ons naar een plek waar we stukjes versteend hout mogen oprapen en bestuderen.  Ze vertelt ons over fossielen, het tijdperk (trias, vóór het jura), wat je als bezoeker mag en niet mag.
Maar ze zou ons GEEN VS propaganda moeten leveren!   Er zijn heel wat mensen uit het zuiden in onze groep. één ervan draagt een T-shirt "God bless America".  We worden door de zon verbrand in Crystal Forest.

Bij Newspaper Rock is het weer duidelijk hoezeer de druk van de toeristen beperkt heeft wat je nog kan doen:  we kunnen niet naar beneden om de rots te bekijken, we kunnen dat alleen vanaf een hooggelegen platform met een verrekijker.  Maar Robert heeft een foto van zijn 1982 reis.

We gaan buiten in het noorden:  zichten op Painted Desert.  We wandelen rond in de Painted Desert Inn die een interessant plafond heeft van geschilderde glazen panelen.  Op naar Zuni.  Nog een weg die niet op de kaart staat:  geen van de kaarten is goed in de details.

We kopen Zuni juwelen in Zuni.  Zoeken naar een "man in the maze" hanger, maar alhoewel we de figuur vinden op een paar juwelen, zijn er geen hangers.  Er is een klein museum van de Zuni.  We proberen een andere winkel, en laten het dan maar zo.  Dit is New Mexico, zomertijd, het is dus een uur later.

Aankomst te Gallup.  Het Ambassador motel is echt wel de lagere klasse!  Niets onaanvaardbaars, maar een beetje deprimerend.  Robert's schuld:  kon het niet weten uit de pagina op WWW waarmee hij reserveerde, maar de prijs gaf toch wel te denken.  Er is een TV op een metalen arme tegen de muur, met de ruimte voor de bagage eronder.  Twintig jaar geleden, ook in Gallup, heeft Robert zijn hoofd gestoten tegen zo'n arm toen hij zich oprichtte van de bagage.  Hij moest naar het hospitaal voor een controle...

De weg doorheen Gallup is de legendarische Route 66.  Tegenover het motel aan de andere kant van de weg loopt de even vermaarde Santa-Fe spoorweg.

En dan komt het onvermijdelijke probleem een eetbaar avondmaal te vinden.  We rijden maar wat rond in de hoop op een schikkelijk restaurant te vallen.  Op die wijze ontdekken we een aantal mooie woonbuurten op de heuvel, en een muurschildering.  Uiteindelijk komen we terug op Route 66 en vinden "El Rancho", waar we een goed maal bestellen (Robert eet weer te veel).  Dit is een oud hotel.  Het diende als slaapgelegenheid voor de fimsterren uit de westerns van de jaren 50.  De kamers hebben allemaal namen van filmspelers:  Ronald Reagan, John Wayne, ...  De Ambassador is maar iets verder en we beslissen om te wisselen en hier te slapen.  Eerst krijgen we de "John Wayne" kamer, maar de badkamer werkt niet, het toilet stinkt en er is ook weer een grote metalen arm voor een TV boven de bagage ruimte (maar geen TV).   Ze geven ons dadelijk een andere kamer ("Mae West") die OK is.  Gallup komt niet met Robert overeen, zelfs niet na 20 jaar.

Vrijdag 17  —  Gallup - Chinle

Dit wordt een lange dag:  we moeten door de Navajo en Hopi reservaten, de Hopi mesas en dan naar Chinle.  Maar een groot stuk van de weg zal slecht zijn en de hele trek langzaam.  Robert denkt dat we een uur zullen winnen omdat we weer naar Arizona gaan.  Dan stellen we vast dat de reservaten op zomertijd staan!  Wat een gedoe.

Er is vanalles veranderd:  de weg is goed (behalve een klein stukje).  We rijden door Window Rock en Ganado.  Hier stoppen we bij de historische Hubbell Trading Post (werkt nog altijd, maar is nu ook een park).  Er is een auditorium.  Een Navajo vrouw toont hoe de tapijten geweven worden.  Een klas Navajo kinderen krijgt een geschiedeins les met een video.

Er zijn oliebronnen in het Navajo reservaat.  We bereiken de second mesa, (Hopi gebied) gaan op naar de top en in het dorp.  We bezoeken een winkel en zien andere stijlen van zilverwerk.  Maar hier ook geen "man in the maze" hangers.  Ze hebben een goede keus katsinas (katchinas).  Robert vraagt de prijs voor een pop om zijn vijanden weg te houden.  Het eerste voorstel is voor 450 USD!  Een kleinere pop kost maar 45 USD.  Hij koopt die en ook een boek.  De vrouw in de winkel raad ons aan terug te gaan tot Polacca en daar de weg naar Chinle te nemen, eerder dan de weg die Robert gepland had.  We doen dat.  Het is een slechte weg, maar waarschijnlijk beter dan het originele plan.

Chinle is gegroeid.  twintig jaar geleden was er alleen de Thunderbird lodge en een tankstation.  Nu zijn er verscheidene hotels, supermarkets enz.  Vergrote bevolkingsdruk.  De receptionisten aan de balie van de Thunderbird Lodge zijn helemaal niet geinteresseerd in touristen, ze doen de job alsof ze robots zijn.  De kamers zijn standaard.  Het restaurant is bruikbaar maar niet goed.   Navajo tapijten hangen aan de muren te koop.  Een ervan staat 5'000 USD geprijsd.  Het restaurant is gebouwd rond wat ooit een grote "kluis" was waarin de goederen van de trading post veilig gehouden werden.

Zaterdag 18  —  Canyon de Chelly

We boekten een volle dag toer van de canyon.  De wagens waarmee gereden wordt zien er nog hetzelfde uit, maar in plaats van alleen te zijn op het pad, zien we veel andere wagens, inclusief privé autos.  Na ongeveer twee kilometer krijgen we panne.  Batterij om zeep:  de klemmen volledig gecorrodeerd.  Een andere wagen komt, de technieker vervangt de batterij, maar voor de veiligheid gaan we allemaal in die andere wagen zitten en daarmee verder rijden.  De gids (Vinni) is goed, maar hij houdt de toeristen onder controle.  Hij laat ons niet uit de wagen behalve op plaatsen die hij kiest.  Dus kan Robert niet de panoramas maken die hij gewenst had:  een aantal goede zichten gaan zo verloren.  Robert klaagt hierover en krijgt bevredigend antwoord maar geen extra stops.  De anderen in de toer zijn aangename mensen.  De lunch is eetbaar, de zichten zijn goed.  Filmen uit de bewegende wagen is quasi onmogelijk.

Zondag 19  —  Chinle - Mesa Verde

Vroeg vertrekken uit Chinle.  We beslissen dat we de Aztec ruines zullen overslaan als we niet in Ship Rock aankomen vóór de lunch (12:00).  Natuurlijk winnen we een uur door weer naar New Mexico te gaan.  Nee, niet waar, want we waren in een reservaat in Arizona...

De Chuska bergketen staan in de weg, dus moeten we er rondom of erover.  Robert probeerde de bergpas in 1982, zonder sukses, we gaan er dus rondom:  naar het zuiden en weer naar boven.  Een lange weg met niet veel te zien of te doen.  De bewegwijzering is niet goed:  bij een bepaald kruispunt is er geen wijzer te zien in de zin waarin we rijden.  We missen dat dus, rijden veel te ver en verliezen een half uur.  Op langs 666, voorbij de geologisch bekende Ship Rock, doorheen Shiprock city, waar we bijtijds aankomen (tien minuten voor 12:00!) voor onze beslissing.  We gaan dus naar Aztec.  Een beetje ontgoochelend:  minder indrukwekkend dan Robert zich herinnerde.  We kijken even rond en gaan verder naar Mesa Verde over Durango.

Een lange rit naar boven, inwaarts in de Mesas.  Er is een spectaculair zicht bij "Far View".  We komen vroeg genoeg aan.  Het park weekblad waarschuwt dat toeren in de ruines volgeboekt zijn, maar we kunnen er toch twee bemachtigen:  Cilff Palace en Balcony House.  In 1982, was Cliff Palace gesloten voor restauratie werken.  We schrijven in in de lodge en rijden dan naar onze toeren op Chapin Mesa.  Het weer is niet goed, er dreigt regen en een storm.  Erger dan dat is het pad om bij de ruines te komen:  een steile daling en achteraf na het bezoek een ladder opklimmen.  Susan gaat dus niet mee.  Rober gaat met een kleine groep geleid door een ranger die veel weet over Indianen en archeologie.  Hij geeft een goede les, hoewel bestemd voor een zeer groot publiek.  We blijven een uur in Cliff Palace.  De ladder blijkt niet zo moeilijk te zijn, maar de groep heeft zijn aandeel van zwaarlijvige personen die blazen en puffen bij de minste inspanning.  Dan rijden we naar Balcony House voor Robert's tweede toer.  Een andere ranger maar vrijwel dezelfde groep.  Eén ervan is een "pipe carrier", een "hoeder van de vredespijp", met andere woorden een Indiaan die in zijn gemeenschap de rituelen voltrekt!  In het burgerleven is hij verhuizer.  Balcony House is zeer interessant omdat er veel overblijfsels zijn:  muren, plafonds, stucco met frescos, balken enz.  Om terug op de weg te geraken moeten we eerst door een smalle tunnel en dan een aantal steile ladders op die aan de rotswand hangen.  Blijkbaar krijgen een aantal mensen hier hoogtevrees en "bevriezen" op de ladders.

We sluiten af met een paar extra ruines:  square tower, Spruce tree house, en uitgegraven huizen bovenop de mesa.

Dan diner in de Far View Lodge:  uitstekend!

Maandag 20  —  Mesa Verde - Bryce Canyon

We vertrekken zo vroeg mogelijk omdat dit de langste trek van de reis is.  We slaan Hovenweep over en komen in zuidelijk Utah binnen.  Tanken te Bluff, waar we iets te eten kopen (er is meer plastic verpakking in de winkel dan voedsel) en posten de prentkaarten.  Stop bij Gooseneck Gorges (San Juan rivier) is de moeite waard.  Een beetje verder ligt Mexican Hat rock, welbekend, niet interessant, maar het is zo dicht bij de weg.

Nu zijn we opnieuw in het Navajo reservaat, maar we hebben het opgegeven de uurwerken in te stellen.  Benadering van "Marlboro Country".  De ingang is moeilijk te vinden omdat op een of andere manier de kaart niet overeenkomt met wat we zien.  We maken teveel fotos.

Door naar Kayenta, van de 160 naar de 98 en Page.  Een lange rit door dorre landschappen, bij het einde langs de Navajo centrale brengt ons in Page.  Page is ook gegroeid.  De dam heeft nu een bezoekers centrum.  Een korte omweg door de Wahweap kamping en dan verder naar Lake Powell.  Hier is Robert's misrekening:  overnachten in Page ware beter geweest, de rit wordt nu erg lang.

Dus maar verder over de 89 naar Kanab en Bryce Canyon.  We zijn moe en hongerig.  Stop in Kanab waar we in een volks restaurant chicken enchiladas met pikante saus eten en een biertje drinken.    Aangenaam, goed plaatsje.  Zo moet het zijn:  eenvoudig eerlijk voedsel in een simpel restaurant.
We zijn weer in Utah.

We duwen nu door naar Bryce, en stellen vast dat we niet alleen in Page hadden moeten blijven, maar dat Robert bovendien de afstand met 80 tot 100km onderschatte!  We komen in Ruby's Inn aan in de duisternis.  Dit motel is niet aan te raden:  onpersoonlijk, geen bar (Robert had wel een whiskey gewild na die rit!), en een zeer grote winkel met de grootste verzameling kitsch souvenirs die we ooit ergens gezien hebben.

Weersvoorspelling voor morgen is slecht.

Dinsdag 21  —  Bryce Canyon

Bryce Canyon is niet echt een canyon maar een lange rotswand op speciale manier verweerd.  We nemen het vandaag rustig.  De temperatuur ligt bij het nulpunt wanneer we naar het ontbijt gaan.

Teveel fotos.  Robert vergeet de geheugenkaart van de camera en we gaan dus terug naar Ruby's Inn voor lunch.  Het zelfbedienings buffet is niet te slecht:  je kan tenminste eetbare dingen kiezen.

Er is een mooie wandeling naar een bosje van bristlecone pines.

Wat aten we 's avonds?  Kan niet opwindend geweest zijn.  Blijf weg uit Ruby's Inn.

Woensdag 22  —  Bryce Canyon - Las Vegas

Vorst op de daken van het motel.  Bediening bij het ontbijt gewoon slecht.  Tanken en af naar Las Vegas.

We bezoeken Zion.  Ook hier kan je nu alleen de bus nemen om in het park te gaan.  Er zijn wel wandelpaden.  Bloemen, wild, bergen.

Verder naar Las Vegas, waar we geboekt zijn in het MGM Grand hotel.  Af te raden:  vol met robots, je moet met je valiezen doorheen het casino, het interieur is niet aangenaam, parkeren is alleen met "valet service".  Het is zo ontgoochelend dat we uiteindelijk teruggaan naar de Aladdin voor ons diner:  zeer goed maar prijzig vergeleken met wat we bij ons kunnen krijgen (vergeet niet dat Las Vegas bekend staat als heel goedkoop omdat ze ervan uitgaan dat je veel geld gaat verspelen in de casinos.  Sommige casinos geven zelfs gratis te eten zolang je maar munten in de speelmachines stopt.).

We gaan de Bellagio bekijken (niet zo indrukwekkend als verwacht), de Paris, Caesar's Palace (moet opgeknapt worden) en dan weer terug naar de MGM.

Donderdag 23  —  Death Valley

Bij het buitenrijden stoppen we eerst in "downtown" Las Vegas, waar de originele casinos nog zijn (Golden Nugget etc.).  Dit deel van de stad lijkt nu klein vergeleken bij de nieuwere casinos van "the Strip".  We drinken een koffie.

Death Valley:  we komen erin via de zuiderlijke ingang en gaan eerst naar Dante's view.  Dan naar Zabriskie point en vervolgens het bezoekers centrum bij Furnace Creek.  Heel goed:  veel info over het nut en gebruik van borax dat hier ontmijnd werd.  We rijden nu naar het zuiden.  Badwater basin (er is hier inderdaad water!) is het laagste punt van de VS:  86m onder het zeeniveau.  Dan Devil's golf course natuurlijk.  Een kronkelende weg via Artist's Palette, de ruines van de Harmony Borax fabriek (hey, we zijn in California!) en spectaculaire zandduinen (zijn er duinen die niet van zand zijn? Zoals planken die niet van hout zijn?).  Eindigen de dag te Stovepipe Wells waar onze kamer gereserveerd is.  De deur van de receptie zegt "RECEPTION -- Internet available".  Het is koud genoeg 's avonds om geen air conditioning nodig te hebben, we laten gewoon het raam open.  Er is een restaurant met een aanvaardbaar buffet, maar we moeten eens te meer vragen om een andere tafel wegens de tocht uit de air conditioners.

Vrijdag 24  —  Death Valley - Sequoia

Nog een lange rit:  we moeten rond de Sierra Nevada (Mount Whitney is de hoogste berg in de continentale VS, 4'418m).  We gaan vroeg en zonder ontbijt op weg, stoppen in Olancha voor koffie maar het wordt dan toch ontbijt (leuke plek met vriendelijke mensen maar weer met tochtige koude ventilatie).  Dan, veel verder te Visalia, een poging tot lunch maar we moeten tevreden zijn met een koekje en koffie (tenzij we junk food willen eten).  Koffie in de VS is veel beter geworden.

We rijden naar Sequoia via Lemon Cove en Lake Waweah, dat nu vol water is maar volledig droog stond toen Robert hier was met Allan Ellis in januari.

Komen aan in Sequoia National Park.  We hebben tijd om nog een aantal van de bossen te zien en door het bezoekers centrum te lopen.  Dat is maar best, want morgen is ook een lange dag.

Rond en terug naar de lodge.  Vol robots die een gesprek handig uit de weg gaan, vooral na Robert's kommentaar over beren.  Robert moet dus een verklaring van "Berenbewustzijn" tekenen.  Diner is goed, maar de tafel is zo groezelig dat onze wijnglazen letterlijk eraan vastkleven.  De dienster verontschuldigt het huis ervoor (het is zij niet die de tafels reinigt), en geeft ons het desseert gratis.  De wijn is goed.  Dit is het duurste verblijf van de ganse reis en zeker bij verre niet het beste.  Robert verbleef in januari in de ander lodge van Sequoia, de "John Muir", en daar was het erg goed.

Zaterdag 25  —  Sequoia - Cupertino

We staan vroeg op, rijden weer weg zonder ontbijt en dringen door naar de kust.  Nog een misrekening:  er is veel verkeer en het duurt een oneindigheid om maar tot in Fresno te geraken.  Een trage weg.  Tegen de lunch zijn we nog altijd ver van de kust.  Uiteindelijk bellen we David op uit Gilroy om te zeggen dat we laat zullen zijn.

Robert probeert, maar slaagt er niet in te Santa Cruz bij de oceaan te komen.  Na hulp vragen geraken we er toch.  Het is winderig en koud en bewolkt.  Er zijn evenwel surfers.  Nu proberen we iets te zien door langs de kustweg naar Cupertino te rijden, maar de weg is vaak wat van de kust verwijderd zodat het niet de moeite waard is.

Dan worden we ervan bewust dat het nu maar tijd is om naar David te gaan en we draaien naar het binnenland tot we de 280 tegenkomen, iets boven SLAC.  Dan naar beneden tot Cupertino en David en Shirley's thuis.

Ze nodigen ons uit naar een uitstekend Chinees restaurant waar we (natuurlijk) te veel eten.  We brengen de rest van de avond door met praten en gaan na middernacht naar bed.

Zondag 26  —  Cupertino - Geneva

Eerder laat opstaan.  We hebben zoveel boeken gekocht:  eerder dan ze door David te laten opsturen verpakken we ze toch maar in een doos als bagage.  Maar we vergeten de batterijlader van Susan's camera en Robert's GSM telefoon.  We nemen de 280 noordwaarts (weer overheen SLAC), dan de 380 oost naar de 101 en de luchthaven.

De wachtlijnen zij lang, bediening niet goed, veiligheids controle irriterend in plaats van verzekerend.  Het vliegtuig start met meer dan een uur vertraging, maar we halen toch de verbinding in Frankfurt.  Wel is onze bagage er natuurlijk niet, maar die wordt de volgende dag afgeleverd.

We maakten in totaal 1801 fotos en wat film.  Het nam een lange tijd in beslag om dat te verwerken tot deze site:  Robert heeft een programma moeten ontwikkelen om de linking van de paginas automatisch te doen.

We hopen dat u ervan genoten hebt, wij vonden de reis wel zeer bevredigend.